กลอน สิ้น...หวัง....

วันที่หวัง..ยังไม่เห็น..เป็นความหวัง
ยังคงว่าง..เปล่าดาย..ไม่ถึงไหน
เฝ้ารอคอย..ความหวัง..ดั่งรอใคร
จนหัวใจ..ปวดปร่า..พะว้าพะวง

เงียบและเหงา..วังเวง..ดุจเพลงเศร้า
หัวใจร้าว..ใกล้สลาย..กลายเป็นผง
ความมุ่งหมาย..ลดน้อย..ถดถอยลง
ไม่นานคง..หายวับ..ไปกับตา

ฝนสั่งฟ้า..ลาดิน..สิ้นหยาดฝน
ความหมองหม่น..แผ่ขยาย..ในเวหา
ได้แต่คอย..น้อยใจ..โชคชะตา
ร้าวอุรา..ร้อนรุ่ม..ดั่งสุมไฟ

จะสิ้นหวัง..ไหมหนอ..รอแล้วหาย
หัวใจคล้าย..หมดพลัง..เคยหวังไว้
ไร้วี่แวว..ของคนดี..ที่แสนไกล
ใจสลาย..แทบไม่เหลือ..เมื่อเปลี่ยนวัน

แรงลมหนาว..หนาวสั่น..วันสิ้นหวัง
ทำนบพัง..น้ำตาไหล..ไม่อาจกลั้น
ความหม่นหมอง..สุดทน..จนกัดฟัน
เพราะโดนหยัน..เหยียบย่ำ..จนช้ำชา

วันพรุ่งนี้..จะมีไหม..ให้ได้หวัง
เจ็บทุกครั้ง..เงียบหงอย..เฝ้าคอยหา
ต้องอ่อนแอ..แพ้พ่าย..หน่ายระอา
หยาดน้ำตา..ไม่หยุดไหล.."ใครช่วยที"....

ประพันธ์โดย

กุหลาบขาว......